நூறு நாட்களைக் கடந்த தூய்மைப் பணியாளர் போராட்டம்

சென்னை மாநகராட்சியின் கீழ் பணிபுரிந்து வந்த தூய்மைப் பணியாளர்களை தனியார் நிறுவனத்திற்கு மாற்றுவதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தும், பணி நிரந்தரம் கோரியும் திரு.வி.க.நகர், ராயபுரம் மண்டலங்களைச் சேர்ந்த தூய்மைப் பணியாளர்கள் தொடங்கிய போராட்டம் நூறு நாட்களைக் கடந்துள்ளது. கடந்த நவம்பர் 17, 2025 முதல் நான்கு பெண் தூய்மைப் பணியாளர்கள் தங்கள் கோரிக்கைகளுக்காக காலவரையற்ற உண்ணாநிலை போராட்டம் மேற்கொண்டு வருகின்றனர். காவல்துறையின் நெருக்கடிகளை மீறி, உயர் நீதிமன்ற அனுமதியைப் பெற்று பல்வேறு வழிகளில் அறப்போராட்டத்தை இவர்கள் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்றனர்.

கடந்த நவம்பர் 5, 2025 அன்று போராடும் தூய்மைப்பணியாளர்கள் அனைவரும் மெரினா கடற்கரையில் உள்ள கடலில் இறங்கி போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர். கொள்கைப்பிடிப்போடு போராடும் மக்கள் தங்கள் கோரிக்கையில் பின்வாங்காமல் செய்யும் உறுதியான போராட்டமே நீர் நிலைகளில் இறங்கி போராடும் போராட்டம். வரலாற்றில் போராளிகள் நீர்நிலைகளில் இறங்கி உயிர்ஈகை கொடுத்த உறுதியான போராட்டங்கள் வெற்றியை தந்திருக்கிறது. அத்தகைய உறுதியான போராட்டத்தை நினைவுபடுத்துகிறது தூய்மைப் பணியாளர்களின் இந்தப் போராட்டம்.

தங்களது உடல்நிலையைப் பற்றி சிந்திக்காமல், தூய்மைப்பணியை செய்யும் இந்த எளிய மக்கள் தொடர்ந்து பல ஆண்டுகளாக இதே பணியை செய்து வருகின்றனர். இந்த பணியை மட்டும் காலங்காலமாக செய்ய பழக்கப்பட்ட மக்களாகவும் இருக்கின்றார்கள். அரசும் பொதுசமூகமும் இவர்களை கண்டுகொள்ளாமல், சமூகத்தின் கடைக்கோடி நிலையிலேயே இருக்க பழக்கி விட்டுவிட்டது. தூய்மைப் பணியில் இருந்தாலும், அரசு வேலையில் அரசு ஊழியராக இயங்குவது கொஞ்சம் நிம்மதியை கொடுத்துவந்த நிலையில், இரண்டு மண்டல பணியாளர்களை ‘ராம்கி’ எனும் தனியாருக்கு குறைந்த ஊதியத்திற்கு பணி செய்ய நிர்பந்தித்து இம்மக்களை மிகுந்த இக்கட்டில் ஆழ்த்தியுள்ளது ஆளும் அரசு.

கடந்த ஜூன் மாதம் 16ஆம் தேதி (16.06.2025) சென்னை மாநகராட்சி கூட்டத்தில் தனியார்மயத்திற்கு ஆதரவாக தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இதனால் தொழிலாளர்கள் மன உளைச்சலுக்கு ஆளான நிலையில், ‘ராம்கி’ எனும் தனியார் நிறுவனத்திற்கு அனுப்பி எந்த பணிப்பாதுகாப்பும் இல்லாமல் வேலை செய்ய சொன்னதே போராட்டத்தின் தொடக்கப்புள்ளியாக மாறியது. அப்போதே சிறு சிறு எதிர்ப்புகளை தெரிவித்த தூய்மைப் பணியாளர்கள் உண்ணாநிலை போராட்டத்தையும் செய்யத் துவங்கினர்.

கடந்த ஆகஸ்ட் 1 ம் தேதி முதல் 13ம் தேதிவரை சென்னை ரிப்பன் மாளிகை முன்பு நடந்த தூய்மை பணியாளர்கள் போராட்டம் என்பது மிக வலுவாக, அறம் தவறாது ஜனநாயக வழியில் நடந்தது. இரண்டு மண்டலங்களை சேர்ந்த கிட்டத்தட்ட 2000 தொழிலாளர்களின் வாழ்வை கேள்விக்குறியாக்கிய தனியார்மயத்தை எதிர்த்துப் போராடினார்கள். தூய்மைப் பணியாளர்கள் அரசு ஊழியர்களாக பணி செய்துகொண்டிருக்கும் போதே “நாளை முதல் உங்களுக்கு பணி இல்லை. வேண்டுமென்றால் ராம்கி நிறுவனத்தில் தற்காலிக பணியாளராக சேர்ந்துகொள்ளலாம், சம்பளம் 14000/- வழங்குவார்கள், உடனடியாக பணியில் சேர்ந்தால் போனஸ் 3000/- வழங்கப்படும்” என மாநகராட்சி கூறி இருக்கின்றது. இதைக்கேட்டு நிலை தடுமாறிய தொழிலாளர்கள் செய்வதறியாது பெருந்துயரில் ஆழ்ந்தனர். அம்பத்தூர் மாநகராட்சி அலுவலகத்தில் 5 பெண்கள் உண்ணாநிலை போராடத்தினை ஜூலை 25, 2025 முதல் மேற்கொண்டு வந்த நிலையில், வேறு வழியின்றி பிற தொழிலாளர்களும் தங்களது வாழ்வாதாரத்திற்காக போராட்டத்தை தொடங்கினர்.

இவர்களது கோரிக்கை என்ன, எதற்காக யாரை எதிர்த்து இவர்கள் போராடுகின்றனர் என்பதைப் பார்க்கும் முன், இந்த மக்களின் வாழ்வியலைப் பற்றி அதிகம் அறிந்துகொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. ரிப்பன் மாளிகை அருகே தூய்மைப் பணியாளர்கள் போராட்டம் நடத்தியபோது அங்கு களத்தில் இருந்த மே பதினேழு இயக்கத் தோழர்களிடம் போராடும் பெண்கள் கூறியது:

பெயர் சாந்தி (வயது 45). வண்ணாரப்பேட்டை மணிக்கூண்டு அருகே குடிசை வீட்டில் வசிப்பதாக கூறிய இவரை இவரது கணவர் இளம் வயதிலேயே விட்டுவிட்டு வேறொரு பெண்ணுடன் வாழ்ந்து வருகிறார். தனக்கு குழந்தைகள் இல்லை என்றும் எழுத படிக்க தெரியாத காரணத்தாலேயே, அக்கம்பக்கம் உள்ளவர்கள் செய்துவரும் தூய்மைப்பணியாளர் வேலையை தேர்ந்தெடுத்ததாகவும் கூறினார்.

மற்றொரு பெண் தொழிலாளர் மேரி. இவரது தந்தை பெயிண்டர் வேலை செய்துவந்தார். மதுப்பழக்கம் இருந்ததால் மேரியின் தாயுடன் தொடர்ந்து சண்டையிட்டு அனைவரின் நிம்மதியையும் கெடுப்பார். இதனாலேயே மேரியின் தாய் இளம் வயதிலேயே அவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்துவிட்டதாகவும், கணவர் வீட்டிலும் பொருளாதார நிலை சரியில்லாத காரணத்தால் கணவர் விட்டு சென்று விட்டதாகவும் கூறினார் மேரி. இந்த நிலையில் வருமானத்திற்காகவே தூய்மைப் பணியாளர் பணிக்கு வந்ததாகவும், இறக்கும் வரை தனக்கு இந்த பணியே போதும் என்று கூறினார் மேரி. “நாங்க வேறு என்னம்மா எதிர்பார்க்கிறோம்? உடல்வருத்த கஷ்டப்பட்டு செய்யும் வேலைக்குத்தானே சம்பளம் கேட்குறோம், அரசாங்க சொத்தையா கேட்கிறோம்?” என வருத்தத்துடன் கூறினார்.

மற்றொரு பெண் பேசுகையில், “எங்களுக்கும் குழந்தைகள், குடும்பம் இருக்கிறது. ஆனாலும் நோய்தொற்று (கோவிட்) காலத்தில் செய்யும் தொழிலே தெய்வம் என நினைத்து ஊரே அடங்கியிருந்தாலும் நாங்கள் நோய்தொற்று அதிகமாகாமல் வீதிகளில் இறங்கி வேலை செய்தோம். அன்று எங்களை கையெடுத்து கும்பிட்ட அரசியல்வாதிகள், இன்று எங்களை துச்சமாக பார்க்கின்றனர். இது மட்டுமல்ல… அரசியல் கூட்டமோ, ஒரு அமைச்சர் வருவதாக இருந்தாலோ, MLA வருவதாக இருந்தாலோ எங்களது பணி இரட்டிப்பாகிவிடும். சுத்தமாக இருக்கவேண்டி அடிக்கடி தெருக்களை சுத்தம் செய்யவேண்டும். அதிக பிளீச்சிங் பவுடர் போடவேண்டிவரும். மாஸ்க் போட்டால் மூச்சு முட்டும். எடுத்துவிட்டு போட்டால், நாசி எல்லாம் பிளீச்சிங் பவுடர் ஏறி மூச்சே விடமுடியாது. மூக்கு தண்டுவடம் எல்லாம் வீங்கி, தலைவலியும் வந்துவிடும். சில நேரம் கிளவுஸ்கூட கிடைக்காது. வெறுங்கையால் பிளீச்சிங் பவுடர் போட்டு கையெல்லாம் புண்ணாகி ஓட்டையே விழுந்து விடும். இப்போ என்னோட கை கலரே மாறிப்போச்சி பாருங்க…” என அழுதேவிட்டார். மேலும் “மீட்டிங் மூடியும் வரை வீட்டுக்கு வரமுடியாது, இரவு மீட்டிங் முடிய அதிக நேரமாகிவிடும். பஸ் கிடைக்காது, ஆட்டோவில் வரவேண்டியிருக்கும். ஆட்டோவில் வீடு திரும்ப அதிகம் செலவாகிவிடும்.  வேறு வழியே இல்லை. இருந்தாலும் மீண்டும் காலை வேலைக்கு திரும்பவேண்டும்” என கூறினார். “வேலை வாங்கத் தெரிந்த அரசியல்வாதிகள் கண்ணுக்கு இன்று நாங்கள் தெரியவில்லை” என வேதனை கொள்கிறார்.

மற்றொரு பெண் தொழிலாளி பேசுகையில் “எனக்கு இரண்டு குழந்தைகள். கணவர் மதுபழக்கம் உடையவர். குடும்பத்தை கவனிக்க மாட்டார். தான் படிக்க இயலாத சூழ்நிலையில் வளர்ந்ததால்தான் குப்பை எடுக்கும் வண்டி ஓட்டுவதாகவும், அந்த நிலைமை தனது குழந்தைகளுக்கும் வரக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருப்பதாகவும்” கூறினார். “எனது உழைப்பில்தான் எனது வீட்டில் அனைத்தும் நடக்கிறது. எனது பிள்ளைகளை படிக்கவைக்க கடன் வாங்கினேன்.. அதற்கும் இந்த சம்பளத்தை நம்பியே இருக்கிறேன். நான் வீட்டில் இல்லாமல் போராட வந்துவிட்டதால் எனது குழந்தைகள் பதட்டத்தில் உள்ளனர். பள்ளிக்கு கூட செல்லவில்லை. அவர்களை கவனிக்க ஆள் இல்லாததால் போராட்டத்தில் இருந்து விடியற்காலை கிளம்பிச்சென்று எல்லா வேலைகளையும் முடித்த பிறகே மீண்டும் போராட்டத்தில் ஈடுபடுகிறேன்” என்று கூறினார்.

இன்னொரு பெண் தொழிலாளரிடம் ஒரு ஆண் கோபமாக சண்டையிட்டுக் கொண்டே தகாத வார்த்தைகளால் திட்டிவிட்டு பர்சில் இருந்த பணத்தை வலுக்கட்டாயமாக வாங்கி சென்றார். விசாரித்ததில் தனது கணவர் அவர் என்றும் “மதுகுடிக்கவே பணம் கேட்டார், நான் இல்லையென சொன்னேன். இதே நேரம் வீடா இருந்தா அடி வாங்கி இருப்பேன். போராட்டத்தில் இருப்பதால் தப்பித்தேன்” என்று கூறினார்.

“போன மாதம் வேலை செய்ததற்கு சம்பளம் வந்தது. அடுத்த மாதம் எங்கள் நிலை?  இதோ இப்போது போராட்டத்தில் இருக்கோம். எங்களுக்கு வேலையும் சம்பளமும் இல்லை. அதுக்குதான் கொஞ்சம் தெரியாம பணம் சேர்த்து வச்சேன். அதையும் புடிங்கிட்டு போறான் இந்த மனுசன். அடுத்தமாசம் சம்பளம் வேணும். நீ அந்த வேலைக்கு போவியோ இல்ல எந்த வேலைக்கு போவியோ பணம் வரனும்ன்னு மெரட்டிட்டு போறாரு… புருசனே எனக்கு சரியில்ல. என் சம்பாத்தியத்த புடிங்கி மொடாகுடி குடிக்கிறாரு… வாழ்க்கையே எங்களுக்கு போராட்டந்தான், நான் எதுக்குன்னு போராடுரது. அரசாங்கமே எங்கள அலைகழிக்கிது. எனக்கு இந்த வேலை போனதால போராட்டம் செய்றோம். அரசு கேட்லைன்னா நாங்க தூக்குல தொங்க வேண்டியதுதான்மா” என கண்ணீர் சிந்துகிறார்.

“இதென்ன கவர்னர் வேலையா சொகுசா வாழ? உங்க சொத்தையா கேட்கிறோம்? அன்றாடம் காய்ச்சிகளான எங்களுக்கு மூன்று வேளை சோறும், இருக்க வீட்டுக்கு வாடகையும் கொடுக்க உழைக்கிறோம். சம்பளம் கேட்கிறோம். ஆனால் இப்ப செய்யும் வேலையில் கிடைக்கும் சம்பளத்தைவிட குறைவான சம்பளம் வாங்க எங்களை நிர்பந்திப்பது தான் கொடுமையே…! எங்களுக்கென ஒரே ஒரு நம்பிக்கையே அரசின் கீழ் வேலை செய்கிறோம் என்பதே. எங்களுக்கு அரசியல் தெரியாதுங்க, எங்களுக்காக யார் யோசிக்கிறார்களோ, எங்களுக்காக யார் கவலை கொள்கிறார்களோ அவர்களை நம்புகிறோம்” என அங்குள்ள தொழிலாளர்கள் கூறுகின்றனர்.

தூய்மை பணியாளர்கள் மிகவும் சகிப்பு தன்மை கொண்ட பொறுமைசாலிகள். அதட்டலாக பேசினாலும் திருப்பி அடிக்க தெரியாத வெள்ளந்திகளாக வாழும் இவர்களைத்தான் அரசு பணியில் இருந்து நீக்கி தனியாருக்கு விற்க பார்க்கிறது மாநகராட்சி. இவர்கள் பேராசை கொண்டவர்கள் அல்ல. வாழ்வாதாரத்திற்கக்காகவே இந்த பணியில் இருக்கும் இவர்களையும் ஒப்பந்ததாரருக்கு அடிமையாக பணி செய்ய சொல்வது நியாயமற்ற செயலே.

சொந்த வீடுகள் இன்றி வாடகை வீட்டில், அதுவும் மிகவும் சிறியவீட்டில் வாழ்க்கை நடத்தும் அன்றாடம் காய்ச்சிகளாக இவர்கள் வாழ்ந்து வருகின்றார்கள். வறுமை கோட்டிற்கும் கீழே தங்களது வாழ்க்கையை கழிக்கிறார்கள். தினமும் பணிக்கு வந்தே ஆகவேண்டும் எனும் நிலையில் வாழும் இவர்கள், ஒருநாள் விடுப்பு எடுத்தாலும் சம்பளம் பிடித்துக்கொள்வார்களோ என்ற அச்சத்தால் குடும்ப நிகழ்ச்சிகள் அல்லது குடும்ப / நண்பர்கள் இறப்பிற்கு கூட செல்லமுடிவதில்லை என கூறுகின்றனர். இந்த நிலையில் வாழும் மக்களை திடீரென தனியார்மயத்திற்குள் தள்ளுவதால், குறைந்த ஊதியத்தில் பணிக்கு செல்லும் நிலை ஏற்படும். இதனால் இவர்கள் வாழ்வாதாரம் இன்னும் மோசமானதாக செல்லக்கூடிய சூழ்நிலையில்தான் வேறு வழியின்றி போராட்டத்தை முன்னெடுத்தனர்.

எந்தவித ஆர்ப்பாட்டமுமின்றி ஊரை சுத்தம் செய்யும் எளிய உழைக்கும் மக்கள்தான் தூய்மை பணியாளர்கள். நம் வீட்டில் உள்ள குப்பைகளை ஒரு நாள் அகற்ற மறந்தாலும் அதிலிருந்து வரும் கெட்ட வாடை நமக்கு பிடிக்காது. ஆனால் சென்னை போன்ற பெரு நகரங்களின் குப்பைகளை, அவை மழையில் நனைந்து துர்நாற்றம் வீசினாலும், பல நாள் குப்பையானாலும் சகிப்புத் தன்மையுடன் அதை சுத்தம் செய்யும் தேவதைகள் இவர்களைத்தான் அனைவரும் ‘குப்பைகாரர்கள்’ என்கிறோம். குப்பையை கொட்டும் நாம் குப்பைகாரர்களா? அதை பெற்று நமக்கு சுத்தத்தை கொடுக்கும் அவர்கள் குப்பைகாரர்களா? அவர்களை கண்டால் தீண்டாமை இடைவெளியை கடைபிடிக்கும் சாதரண மக்களும், அதிகாரிகளும், பணவசதி படைத்தவர்களும் ஒருநாள் கூட இந்த பணியை செய்ய இயலாது. தங்கள் உடலில் இருந்து கெட்ட வாசம் வருகிறதா அல்லது குப்பையிலிருந்து வரும் துர்நாற்றத்தால் அந்த வாசம் வீசுகிறதா என்று குழம்பிப் போவார்கள். அத்தகைய துர்நாற்றத்தையும் பொறுத்துக் கொண்டு வேலை செய்கின்றார்கள் தூய்மைப் பணியாளர்கள்.

இரவோ, பகலோ, மழையோ, வெயிலோ எல்லா நாட்களிலும் தவறாது பணிக்கு வரும் தூய்மை பணியாளர்கள் இல்லாமல் நாம் நம் வாழ்வை கடக்கவே இயலாது. மழையென்றால் வெளிய செல்ல நாம் தயங்கும் நேரத்திலும், இவர்கள் நமது குப்பைகளை அகற்றவும் நம்மை தேடி வந்து குப்பைகளை பெறவும் நனைந்தபடியே வருவதை பார்த்திருப்போம். அதையும் அவர்கள் மனமுவந்து செய்வதை கவனிக்கலாம். பெரும்பாலும் காலை உணவாக சாலை ஓரங்களில் அமர்ந்து டீயும் பன்னும் / பிஸ்கட் சாப்பிடுவதே இவர்கள் நிலை…

யார் இவர்கள், இவர்களது நிலை என்ன? உடல்நலம், கவுரவம் பாராது இவர்கள் ஏன் இந்த பணியில் ஈடுபடுகின்றனர்? இவர்களது குடும்பம் எதிர்நோக்கும் பிரச்சனைகள் என்ன என்பதை எவரும் உணர்வதில்லை.

இவர்கள் பெரும்பாலும் அருந்ததியினர் மற்றும் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினரை சார்ந்தவர்களாகவே இருக்கின்றனர். ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தினர் மட்டுமே இந்த தொழிலை தலைமுறை தலைமுறையாக செய்து வருகின்றனர். பெரும்பாலும் பெண்களே அதிகமாக இருக்கும் தூய்மை பணியாளர்களில் 90% கல்வியறிவு வாய்க்கப் பெறாதவர்களாகவே  இருக்கின்றனர். மிகவும் பின்தங்கிய பொருளாதார நிலையால் கல்வி கற்க இயலாத சூழலிலேயே இவர்கள் வளர்ந்துள்ளனர். இவர்களது குழந்தைகளும் அதே நிலையில் வளர்கின்றனர். அடுத்த வேளை உணவுக்கும் கூட உழைப்பையே நம்பியிருக்கும் நிலையில், வஞ்சிக்கப்பட்ட ஒரு சமூகமாகவே இத்தூய்மைப் பணியாளர்கள் இருக்கின்றனர்.  

தற்போது போராட்டத்தின் அடுத்தகட்டமாக பேரணி மற்றும் ஊடக சந்திப்பு வாயிலாக மக்களின் ஆதரவை நாடியிருக்கின்றனர். பதினைந்து ஆண்டு கால உழைப்பை உறிந்துவிட்டு தனியாருக்கு தங்களை கொத்தடிமைகளாக விற்கத் துணியும் அவலத்தை அம்பலப்படுத்தி இருக்கின்றார்கள். போராடியதற்காக நூறுக்கும் மேற்பட்ட பணியாளர்களை வேலையில் இருந்து நீக்கியதற்கு காட்டிய முனைப்பை பேச்சுவார்த்தைக்கு காட்ட மறுக்கின்றது அதிகார வர்க்கம்.

மனித வாழ்க்கையின் முக்கிய தேவை வாழ்வாதாரமும் பொருளாதாரமும். இந்த இரண்டையும் பறிக்கும் செயலை செய்யும் யாராகினும் அவர்களை ‘பாசிஸ்ட்டுகள்’ எனலாம். இத்தகைய பாசிச தன்மையை விட்டு விலகியிருக்கும் கொள்கை என்பது முதலாளித்துவத்திற்கும் எதிரான கொள்கையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். ஆனால் இங்கு அரசே தனியார்மயத்தை ஊக்குவிப்பதும், தொழிலாளர்களை ஒப்பந்த முறைக்குள் தள்ளுவதும் நடக்கின்றது. வயது மூப்பினால் ஏற்படும் பணி நிரந்தரமின்மை தலைக்கு மேலே கத்தி போல் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் நிலையில் போராட்டத்தில் குதித்துள்ளனர் தூய்மைப் பணியாளர்கள். இனி அவர்களின் நிலை என்ன? எளிய குடும்பத்தில், ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தில் இருந்து வந்து போராடும் இந்த பெண்களின் வருங்காலம் என்ன? அவர்களின் கோரிக்கையே ”சலுகைகள் அல்ல பணி நிரந்தரம்” என்பதே, அதை ‘திராவிட மாடல்’ என சொல்லும் திமுக அரசு இவர்களுக்கு கூறப்போகும் பதில் என்ன என்பதே தற்போது நாம் எழுப்பும் முக்கிய கேள்விகளாக இருக்கின்றன.